GüL kokusu KaLır saNa dokuNanıN eLindE ..

 

 

Sevmek diyorum hep .. Nasıl koşulsuz seviyoruz .. Sevmekten vazgeçemiyoruz kırılsa her yanımız burulsa da sevdalarımız , esir de olsak yalnızlığına sevdiğimizin yine de bırakamıyoruz ellerini düşlerimizde .. Her yanımıza dikenlerine de batsa sevdanın kabuk bağlatıyoruz yaralarımıza sonrası herkes de aynı.. Sevmek aşık olmak sevdaya bulanmaktan vazgeçemiyoruz .. İnancımızı yitirtenler olur , umudumuzu yarı yola saplayanlar .. Düşlerimize kara çalanlar olur , umuda doyamadan rüyalarımıza kalanlar olur , biri olur ama hep ne sevmeye zorlarsınız kalbinizi , ne kızabilir ne de vazgeçebilirsiniz sevmekten, güvenmekten ..

İnancımızı kırarlar .. Koşullar koyar uzaklaşırlar .. Susuz bırakılmış bir çiçek misali kuruturlar .. İşte biri var ki hayatımızda , kuruyan ne varsa , kırılan ne varsa ruhumuzda , sadece sever ve her şey eskiye döner .. Dünyanın en korunaklı yerinde olduğumuzda dahi kendini düşünmeden bizim için neler yer neler içerler .. Nelerden vazgeçip sırf biz olalım diye nelere sarılırlar .. Gözlerinde hiç büyütemedikleri bizi , büyütmek canımıza can katmak için nelerden vazgeçerler .. Sevginin anlamını ilk onlardan öğrendik sanırım , daha o tohumu yüreğinin sesini duyduğumuz bilinçsiz halimizde yerleştirdiler bizim minik bedenlerimize .. Hepimiz annelerimizin kalp sesinde uyumadık mı ki ? Kalbin sıcaklığını onların koynunda yaşamadık mı ki ? Küçücük ellerimiz hep ona dokunsun isterdik ya küçükken düşmemek için , ayakta kalmak için ..  Dünyanın en korunaklı sığınağında aylar geçiren biz, büyünce de her canımız yandığında onun koynunda bulmadık mı kendimizi, istemsizce ? Annemiz de üzse bizi yine de ‘annee annee‘ diye ağlamadık mı ? Sevgi tohumunu eken de , sonra sevgiden canı yanan yavrularına yananlar da hep onlar olmadı mı ? ..

Her düştüğümüzde elimizi ilk ona uzatmak istemedik mi büyüyünce de ?

Ayrı yollardan da geçsek , herkes aynı şeyleri yaşıyor .. Kimininki erken kiminin geç karşılıyor .. Ama her sızıya, her yürek , her zaman gebe .. Bilemeden kendimizi dünyada bulan bizler safi inancımıza buladığımız sevdamızla yol alıyoruz .. Tutmak istediğimiz eller var , korkuyoruz .. Kaybetmek acı .. Öğreniyoruz ..Sırf anlamak için yaşıyoruz .. Kimimiz farkında, kimimiz daha yol ayrımında .. Kim çekmedi ki çok sevdiği aşkından yıllarca .. Kim sıkıntılarla boğuşmadı ,, Kim en sevdiğinden vazgeçmedi ki .. Ama o, hep bi’ umudu yerleştirdi bizim yüreğimize .. Gözümüze biriktirdiğimiz yaşları kendinin bilip , akıttı gizlice .. Sevmenin tadını en iyi galiba ‘o’ bildi .. Biz şimdi pıtır pıtır atan minik kalplerimizle sorguladığımız sevdayı , o bizim ona ilk gülüşümüzde tattı .. Anne sevgisi .. Anne varlığı .. Nasıl kutsal, nasıl yaşanılası ..ve vazgeçilemeyecek denli koşulsuz ..

Şimdi kiminin elinin altında .. Kiminin bir oda ötesinde .. Kimi sevdiğini dahi unutmuş , soğuttuğu kalbinde .. Kiminin birkaç şehir girmiş sevgisine .. Kiminin ise en güvenilir en güzel Aşk’ın huzurunda .. ama uzaklaşılamayacak kadar derin .. unutulmayacak denli içten.. Sevginin , aşkın tanımı ise onun sevdamıza bürünmüş bize bakan gözlerinde ..

Sevmenin en güzel resmini kalbinizin en güzel yerine asın .. ve kim olduğumuzu hatırlamak için en zor anlarda hep ona sarılın...

Annem’e …