Sevmek
diyorum hep .. Nasıl koşulsuz seviyoruz .. Sevmekten vazgeçemiyoruz kırılsa her
yanımız burulsa da sevdalarımız , esir de olsak yalnızlığına sevdiğimizin yine
de bırakamıyoruz ellerini düşlerimizde .. Her yanımıza dikenlerine de batsa
sevdanın kabuk bağlatıyoruz yaralarımıza sonrası herkes de aynı.. Sevmek aşık
olmak sevdaya bulanmaktan vazgeçemiyoruz .. İnancımızı yitirtenler olur ,
umudumuzu yarı yola saplayanlar .. Düşlerimize kara çalanlar olur , umuda
doyamadan rüyalarımıza kalanlar olur , biri olur ama hep ne sevmeye zorlarsınız
kalbinizi , ne kızabilir ne de vazgeçebilirsiniz sevmekten, güvenmekten ..
İnancımızı
kırarlar .. Koşullar koyar uzaklaşırlar .. Susuz bırakılmış bir çiçek misali
kuruturlar .. İşte biri var ki hayatımızda , kuruyan ne varsa , kırılan ne
varsa ruhumuzda , sadece sever ve her şey eskiye döner .. Dünyanın en korunaklı
yerinde olduğumuzda dahi kendini düşünmeden bizim için neler yer neler içerler
.. Nelerden vazgeçip sırf biz olalım diye nelere sarılırlar .. Gözlerinde hiç
büyütemedikleri bizi , büyütmek canımıza can katmak için nelerden vazgeçerler
.. Sevginin anlamını ilk onlardan öğrendik sanırım , daha o tohumu yüreğinin
sesini duyduğumuz bilinçsiz halimizde yerleştirdiler bizim minik bedenlerimize
.. Hepimiz annelerimizin kalp sesinde uyumadık mı ki ? Kalbin sıcaklığını
onların koynunda yaşamadık mı ki ? Küçücük ellerimiz hep ona dokunsun isterdik
ya küçükken düşmemek için , ayakta kalmak için .. Dünyanın en korunaklı sığınağında aylar
geçiren biz, büyünce de her canımız yandığında onun koynunda bulmadık mı
kendimizi, istemsizce ? Annemiz de üzse bizi yine de ‘annee annee‘ diye
ağlamadık mı ? Sevgi tohumunu eken de , sonra sevgiden canı yanan yavrularına
yananlar da hep onlar olmadı mı ? ..
Her düştüğümüzde
elimizi ilk ona uzatmak istemedik mi büyüyünce de ?
Ayrı
yollardan da geçsek , herkes aynı şeyleri yaşıyor .. Kimininki erken kiminin
geç karşılıyor .. Ama her sızıya, her yürek , her zaman gebe .. Bilemeden
kendimizi dünyada bulan bizler safi inancımıza buladığımız sevdamızla yol
alıyoruz .. Tutmak istediğimiz eller var , korkuyoruz .. Kaybetmek acı .. Öğreniyoruz
..Sırf anlamak için yaşıyoruz .. Kimimiz farkında, kimimiz daha yol ayrımında
.. Kim çekmedi ki çok sevdiği aşkından yıllarca .. Kim sıkıntılarla boğuşmadı
,, Kim en sevdiğinden vazgeçmedi ki .. Ama o, hep bi’ umudu yerleştirdi bizim
yüreğimize .. Gözümüze biriktirdiğimiz yaşları kendinin bilip , akıttı gizlice
.. Sevmenin tadını en iyi galiba ‘o’ bildi .. Biz şimdi pıtır pıtır atan minik
kalplerimizle sorguladığımız sevdayı , o bizim ona ilk gülüşümüzde tattı ..
Anne sevgisi .. Anne varlığı .. Nasıl kutsal, nasıl yaşanılası ..ve
vazgeçilemeyecek denli koşulsuz ..
Şimdi
kiminin elinin altında .. Kiminin bir oda ötesinde .. Kimi sevdiğini dahi unutmuş
, soğuttuğu kalbinde .. Kiminin birkaç şehir girmiş sevgisine .. Kiminin ise en
güvenilir en güzel Aşk’ın huzurunda .. ama uzaklaşılamayacak kadar derin ..
unutulmayacak denli içten.. Sevginin , aşkın tanımı ise onun sevdamıza bürünmüş
bize bakan gözlerinde ..
Sevmenin
en güzel resmini kalbinizin en güzel yerine asın .. ve kim olduğumuzu
hatırlamak için en zor anlarda hep ona sarılın...
Annem’e
…