Ne kaDar da Zor asLında ..

Güvenmek…

Öylesine zorlaştı ki şu zamanda ..

Eskileri bilmiyorum ama değişen zaman benimle doğru orantılı olarak işletiyor yaşatacaklarını deneyim adı altında .. Küçükken her şeyin masumiyetini öylesine soluyor ki insan ruhuna, kalbine, zihnine , güvensizlik kıskacı yerleşemiyor bile..

Zaman her şeyin ilacı olduğu gibi sebepsiz değişimlerinde sebebi çoğu zaman .. İnanmak zorlaşıyor gittikçe .. Kendini bilmek bile kuşku yaratıyor düşündükçe .. Pozitif olmak, öyle yaşamak zorlaşıyor sanırım .. Kime güvenir insan kime  ‘işte benim hayatımdaki şu şu şu buna gözüm kapalı güveniyorum, dediğine inanırım ‘diyebiliyor hala ? Mutlaka var hayatlarınızda böyle insanlar, ihtiyacımız da var zaman zaman kara duvarlara esir bedenlerimizin ruhlarımızın bu insanlara .. Ama o ‘ilaç zaman’, yanınızdaki ‘güven kırbacını ‘ size de dokunduruyor  ya işte ‘o zaman’  keşke olmasa, geçmemiş olsa diyor insan..

Sevdikleriniz, arkadaşlarınız, dostlarınız… Sizin sevdikleriniz, hep sevecek olduklarınız .. Buna inandığınız bazen de sorguladığınız olmuyor mu? ‘O zaman’, kolumuzdaki saatteki akan değil çoğu zaman .. O zaman , yıllarca kabullendiğiniz gerçekliği bile bir anda değiştiren bir büyü gibi zaman zaman .. Her şeyin bizim için olduğunu kabulleneli çok oldu.. Ne gelecekse geldiği yer belli başımın üzerinde yeri var bu sebeple .. Ancak yine bizi iki arada bir derede bırakan, tüm sızısıyla bir yandan atmaya çalışan, bir yandan nefesi tetikleyen bir kalbimiz var.. Sonra ruhumuz bize dokunan, başkalarına dokunuşumuzun eseri kalbimiz, ruhumuza sarılı ..

Hangisi daha çok yaralıyor peki ? Bir dostunla  ‘kırılan ‘ yaşanılmışlıklarının, ezilip büzülmesi mi gerçekliğin karşısında, bir sevdanın eriyip bitmesi mi bir hatanın esaretinde ? Ruhu yaralar bu ikisi de , derecesi sevdanın büyüklüğüne bağlı .. Senin samimiyetine, inancına. Dostluk da sevdadır.. Dostlar da sevdalıdır birbirlerine… Aşık olmak kolaydır karşı cinse .. Ama dostluğu yaşatmak , güvene sarmak .. Dayanacağın bir omzu aramadan bulmak olması gerektiği anda, sevmenin hayat içindeki en gerçekçi halidir . Birine dostum diyebilmek bu sevgiyi büyütüp inanmayı öğrenmek, güvenmeyi öğrenmek , her koşulda yanında olacağını bildiğin insanların varlığı güzeldir bu bağlamda ..

Güven kırılmayı hak etmeyecek kadar değer buluyor dostluk, aşk, sevgili ,aile işin içine girince .. İnanmak , anlamını güvendiğin anda kazanıyor .. Sevmek dahi öle değil mi ?? Güvenmediğin birini seversin ama can yakar ! Her zaman çevrenizde sevdanızı, güveninin ve inancın olduğu yüreklere sarmanız dileklerimle ..

Sevgiyle.. aşkla ..

                                                                                

          ( uzun zamandır beklettiğim bir yazımdı ..
aralar giriyor yazdıklarıma blogumda ama aklım hep burdaa ... )